Oostwaarts Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers.

Geschreven bij Oostwaarts

De elfjarige Heindert woont met zijn moeder Suze in Oud-Alblas en wordt op school door zowel klasgenoten als leraren gepest en vernederd. Alleen weet hij niet zo goed waarom hem dit overkomt. Heindert en zijn moeder moeten heel dikwijls verhuizen, waardoor vriendschappen sluiten op school of daarbuiten ook niet echt de moeite lonen. Heindert kent zijn vader niet en heeft geen enkel benul waarom hij steeds maar moet verkassen. Wanneer zijn moeder op een zomeravond hem opnieuw opdraagt om in allerijl te pakken en samen op een fiets weg te rijden, beseft hij dat het ditmaal goed fout zit. Op hun tocht oostwaarts – richting Duitsland – leert Heindert zijn grootouders kennen en komt hij te weten dat hij de zoon is van een Duitse soldaat en zijn moeder een zogenaamd ‘moffenmeisje’ is.
En dan? Hij heeft daar toch geen enkele schuld aan!

Met haar debuutroman Oostwaarts heeft Jolanda Ivonne Clément zich wat mij betreft tussen het kruim van topauteurs genesteld. Aanleiding van deze roman is het oorlogsverleden van haar oma, die als kind van een NSB-er nooit over haar oorlogsjaren wou praten, laat staan de familie ermee wou confronteren.

Heel apart, vernieuwend maar een erg goede insteek is dat het verhaal wordt verteld door een opgroeiende puber, die zelf met heel wat vragen zit. De auteur weet heel goed de last die op de schouders van Heindert weegt en de ‘foute keuze’ van Suze tijdens de oorlog neer te schrijven.

De schrijfstijl van Jolande Ivonne Clément is heel fris, vlot en beschrijvend. Zij heeft een mooi taalgebruik en sleurde mij onmiddellijk mee in het verhaal. De naoorlogse vijandige sfeer, de barre leefomstandigheden, het leven an sich weet zij heel goed over te brengen. Het boek leest als een film: ik zag alle gebeurtenissen zich life voor mij afspelen.

De personages zijn allemaal goed neergezet en voldoende uitgediept. Nooit had ik het gevoel dat er overbodige feiten en weetjes opdoken. Ondanks het feit dat dit een historische roman is, heeft de auteur een goede spanningsboog opgebouwd die uitmondt in een toch wel pakkend einde.

Het boek raakte mij, verveelde mij nooit en zette mij ook aan het denken: ‘Waarom maakt iemand op een bepaald ogenblik een ‘foute’ keuze? Wie bepaalt wat een foute keuze is? Waarom blijft een gebeurtenis blijvend wegen op de volgende generaties en drijft ze families uit elkaar?’
Hierop heb ik tot op vandaag nergens een eensluidend antwoord gevonden, gekregen of gelezen. Wel viel het mij op dat mensen zich lieten leiden door ideeën en opgezweept werden door kortzichtigheid van derden… en in onze 21e eeuw lijkt dit spijtig genoeg nog steeds zo te zijn.

Dit moeilijk weg te leggen indringende boek met een aparte benadering over schuld en onschuld waardeer ik graag met vier (4) sterren.

Meer leuke recensies zijn te lezen op www.indeboekenkast.com

Geschreven bij Oostwaarts

Jolanda Ivonne Clement- Oostwaarts

In dit boek volg je het leven van Heindert. Hij is een jonge jongen. Je ziet de wereld door zijn ogen. Het begint vlak na de oorlog, omstreeks 1952. Een andere verhaallijn, is die van zijn moeder. Haar stukjes, zijn soms een beetje verwarrend. Maar daar is een reden voor. Ze verkassen steeds van hot naar her. Heindert weet het meteen, als er weer een verhuizing aan zit te komen. Zijn moeder vertoond dan een soort gedrag, dat hij meteen herkent. Des te vaker ze ergens voor wegvluchten, des te meer Heindert te weten komt over het verleden van zijn moeder en zijn familie.

Zijn moeder was een zogenaamd Moffenmeisje. Ze had een relatie met een Duitser in de oorlog. Hierdoor werd zij geknipt en kaalgeschoren. Heindert zijn kijk op de wereld is soms kinderlijk, maar vaak ook enorm volwassen voor zijn leeftijd. Je krijgt medelijden met de jongen. Hoe ga je als jongen om, met een geesteszieke moeder? Het is een emotioneel verhaal. Het raakt je.

Het einde, daar zit ik wel mee. Het kwam abrupt en ik begreep er ook niets van. Dat vind ik dan wel jammer, want ik zie liever een afgewerkt verhaal. Een einde waar ik vrede mee zou hebben, was bevredigend geweest. Nu is het in mijn ogen, niet echt af.

Het leest wel snel, omdat de hoofdstukken niet erg lang zijn. Dat is wel fijn. Ik vond het een meeslepend verhaal, maar het einde had beter gekund. Het boek krijgt van mij 3,5 sterren!

Geschreven bij Oostwaarts

3.5 van de 5 sterren

Heindert heeft het niet altijd gemakkelijk op school. Zowel leerlingen als leerkrachten gedragen zich bijzonder naar tegenover hem. Ook buiten school merkt hij op dat mensen hem anders bekijken. Steeds opnieuw moet hij op de vlucht slaan, samen met zijn moeder. Wanneer zij op een dag besluit dat ze hoognodig moeten vertrekken, verandert het leven van Heindert voor goed. Hij komt eindelijk te weten waarom iedereen hem op zo'n gekke manier aankijkt en zo naar behandeld.

Het boek is zeer opbouwend. Vanuit het perspectief van een kind, kom je meer te weten over de naoorlogse situatie. Het begint zeer onschuldig, maar draait uiteindelijk uit op wanhoop. Heindert heeft een Nederlandse moeder en een Duitse vader, daar wringt het schoentje in dit verhaal. Het weergeeft mooi hoe de wereld tegenover Duitsers -en sympathisanten- stond, na de Tweede Wereldoorlog.
In eerste instantie lijkt het alsof de hoofdpersoon, Heindert, veel te volwassen is neergepend. Naar gelang het boek vordert, merk je wel dat het verhaal dit nodig heeft en dat de hoofdpersoon het ook wel realistisch neerzet. Al blijft de hoofdpersoon ook relatief vlak voor zo'n jong kind te zijn. Moest hij neergezet zijn als een tiener, dan had het geheel beter overgekomen.
Tussen de rode draad heen wordt ook een extra element aan het verhaal toegevoegd. Er is iets met de moeder, de reden van de vlucht. Je kan er als lezer enkel maar naar raden. Helaas heeft dit boek een open einde dat eigenlijk geen einde vormt. Het verhaal stopt ergens midden in het gebeuren en laat de lezer verward achter. Uiteindelijk blijven er te veel vragen onbeantwoord. Dit is jammer omdat het boek op zich zeer goed was, maar als er geen afronding plaatsvindt; dan kan je als lezer geen duidelijke conclusie trekken.
De schrijfstijl is vlot en leest dan ook aangenaam weg. Hier en daar worden er Duitse woorden en zinnen aan toegevoegd. Leuk voor de sfeer van het verhaal, maar dit kan hindert zijn voor lezers die de Duitse taal niet beheersen. Eventueel een woordenlijst achteraan het boek had geen overbodige luxe geweest.

In eerste instantie was ik helemaal weg van dit boek. Dat volwassen kantje van de hoofdpersoon kon ik nog naast mij neerleggen. Het einde heeft voor mij overigens de wind doen keren. Ik vond het storend dat het verhaal niet afgerond werd en er -tegenover het begin van het boek- voor de hoofdpersoon weinig duidelijkheid kwam.

Geschreven bij Oostwaarts

Oostwaarts is de debuutroman van Jolanda Ivonne Clément, en het is een debuut die binnenkomt. In het boek volgen Heindert en zijn moeder. Zijn moeder heeft in de oorlog een relatie met een Duitse soldaat gehad en daar is Heindert het gevolg van. Een relatie met een Duitse soldaat was natuurlijk iets wat je beter niet kon doen. Na de oorlog worden Heindert en zijn moeder daar dan ook nog steeds mee geconfronteerd, met als resultaat dat ze het nergens uit houden en dat moeder Suze het allemaal niet kan verwerken en ziek wordt.

Het verhaal wordt door de ogen van de zoon beschreven. Het is allemaal zeer beeldend beschreven, je ziet de gebeurtenissen dan ook als een film aan je voorbij trekken. Een moffenkind is best wel een zwaar thema en ook in deze tijd best nog actueel. Moffenkinderen hebben tot op de dag van vandaag met de gevolgen daarvan te maken. Het pesten, schelden, maar ook uitgesloten worden van opleidingen etc. alleen omdat je van een Duitse vader bent. Het is moeilijk voor te stellen dat het is gebeurd en nog gebeurd. We zijn toch zo een tolerant landje? Tot op zekere hoogte ja….

Het is boek dat vlot leest, maar toch leg je het boek met regelmaat even weg. Je moet het allemaal even tot je door laten dringen. Als lezer voel je je betrokken bij Heindert. Je leeft met hem mee. Hij heeft dan ook een enorme rugzak mee te dragen. Letterlijk en figuurlijk. Het is een boek wat je vanaf het begin beet pakt en niet meer loslaat. Stap voor stap wordt er na een einde tot gewerkt. Nergens verslapt het, nergens wordt het ongeloofwaardig. Het pas allemaal precies. Het verhaal is dan ook een perfecte combi van fictie met ware feiten over wat een moffenkind zijn inhoudt.

Oostwaarts van Jolanda Ivonne Clément is een fascinerende roman over schuld & onschuld in naoorlogs Nederland. Zeker een aanrader!

Geschreven bij Oostwaarts

“Kon je niet langer wegblijven, rotmof?’ had iemand eens gezegd. Ik negeerde het. Ik wist ook niet goed waarom ze dat zeiden. Ik hoorde bij mijn moeder en zij bij mij, daar veranderde niemand iets aan.”

Oostwaarts is de debuutroman van Jolanda Ivonne Clément. Het verhaal wordt verteld door de 11-jarige Heindert. We noteren 1952. Heindert woont met zijn moeder, Suze, in Oud-Albas (provincie Zuid-Holland in Nederland). Ze moeten voor de zoveelste keer weeral verhuizen, maar deze keer is het blijkbaar zeer dringend. Heindert heeft nog net tijd om afscheid te nemen van zijn vriend Floris. En dan vertrekken hij en Moe samen op één fiets naar een nieuwe onbekende bestemming.
Onderweg stoppen ze bij Oma en Hendrik Noorland, de naam Opa wordt hier niet genoemd. Begrijpelijk, want de band tussen Suze en haar vader heeft jaren geleden een dieptepunt bereikt. Als Oma tegen Heindert over de relatie van Suze en een Duitse soldaat vertelt, vallen de puzzelstukjes op hun plaats. Heindert begrijpt nu waarom hij steeds zo wordt gepest en genegeerd, waarom ze hem een ‘moffenjong’ noemen.
“Als ik oma moest geloven dachten de mensen dat wij even slecht waren als de Duitse bezetter: oorlogsmisdadigers en jodenvergassers. Maar we hadden niets gemeen gedaan. Moeder was alleen maar verliefd op Hans Brien en hij op haar.”
Waarom deze verhuizing belangrijker was dan de vorige, wordt langzaamaan duidelijk. Ik bleef steeds nieuwsgierig, benieuwd naar de afloop. De spanning neemt nooit echt de overhand, maar is toch steeds aanwezig. De karakters van Heindert en Suze worden mooi uitgediept. Hoe de moeder lijdt onder de vernederingen die ze in het verleden moest ondergaan (en nu nog), hoe ze een enorm schuldgevoel met zich meedraagt om hetgeen ze haar zoon aandoet… dat hakt er toch wel in hoor. Ook hoe Heindert steeds meer te weten komt over zijn afkomst en hoe hij daar mee omgaat, is knap weergegeven. Voor een 11-jarige jongen heeft hij soms toch wel zware gedachten en zorgen. Maar ook zijn gevoelige kant en zijn liefde voor de natuur komt mooi tot uiting. Een dromer, een pientere en beleefde jongen. Soms is hij boos op moeder, maar die gedachten maken dan snel weer plaats voor begrip.
Suze heeft vaak stille buien. Ze is dan afwezig, heeft last van hoofdpijn en doet rare dingen. Helemaal in gedachten verzonken, volledig uit deze wereld verdwenen. De auteur weet dit zeer goed over te brengen op de lezer. Droom, werkelijkheid of hallucinaties… het was me soms onduidelijk, maar het geeft perfect weer hoe Suze zich voelt. In deze moeilijke periodes neemt Heindert de zorg voor Moe op zich. Volgens hem lijdt ze aan het Polygoon-syndroom. Wat dat betekent, wordt in de loop van het verhaal duidelijk. De liefdevolle verbinding tussen moeder en zoon is zo voelbaar. Suze wil het beste voor Heindert, maar wat is het beste? Haar relaas is erg aangrijpend, haar twijfels en onvermogen kon ik best begrijpen. Een zeer intense reis dus. En die reis gaat inderdaad oostwaarts. Zwolle, Baarn, Amersfoort, Groningen, Nieuweschans,… Ze reizen met de fiets, de trein, te voet en uiteindelijk zelfs met de auto. Heindert heeft blijkbaar goed opgelet tijdens de lessen aardrijkskunde want hij weet over elke plaats en streek wel iets te vertellen. Het brengt even rust in zijn hoofd, maar ook voor de lezer is dit wel fijn.
Oostwaarts zet ook aan tot nadenken over hoe mensen worden gestraft, genegeerd, gepest… omwille van hun afkomst. De kuddegeest en kortzichtigheid is niet enkel een verhaal van toen. Maar er komen ook mooie mensen op de weg van Heindert en Moe, mensen die verder kijken dan de afkomst. Een mooie levensles. Het verhaal eindigt met een knappe symboliek, een glimlach is hier heel terecht. En dan is er nog die verrassende epiloog, een mooie ode aan sterke vrouwen en aan de vriendschap.
Ik vond Oostwaarts mooi in zijn eenvoud, en toch ook heel indringend. Heindert heeft een plekje in mijn hart veroverd… en Moe natuurlijk ook.