Het laatste jaar van de oorlog roman

Prachtige roman over Elise die in Amerika woont met haar familie, haar vader en moeder zijn van Duitse afkomst, maar ze wonen al heel lang in Amerika, haar vader wordt opgepakt en ze belanden in een interneringskamp, daar krijgt Elisa een vriendin Mariko die van Japans Amerikaanse afkomst is , door de oorlog worden ze gescheiden, maar ze beloven elkaar als ze 18 jaar zijn dat ze elkaar weer ontmoeten,maar alles loopt anders.
Elisa zit na het interneringskamp nog een paar jaar in Duitsland waar een hevige oorlog nog steeds aan de gang is. Als ze 17 jaar is gaat ze aan het werk en ontmoet een Amerikaanse soldaat waar ze mee trouwt alleen om weer naar Amerika te kunnen. Ze had immers afgesproken om haar vriendin weer te ontmoeten. Maar van Mariko hoort ze niks meer, wat is er toch gebeurt? Als Elisa oud is en Alzheimer heeft wil ze Mariko vinden, ze stapt op 't vliegtuig, of ze haar vind?

Susan Meissners romans stellen eigenlijk nooit teleur, daarom was ik erg nieuwsgierig naar ‘Het laatste jaar van de oorlog’. En die nieuwsgierigheid werd alleen nog maar groter toen ik las waarover de roman gaat. Over de veertienjarige Elise Sontag die tijdens de Tweede Wereldoorlog samen met haar vader, moeder en broertje naar een interneringskamp in Texas wordt gestuurd, omdat haar vader, een Duitser van origine, wordt verdacht van sympathie met de nazi’s. Daar leert ze de Japans-Amerikaanse tiener Mariko kennen, die om vergelijkbare redenen met de rest van haar gezin achter het prikkeldraad is beland. Het duurt niet lang of er ontstaat een bijzondere vriendschap die jaren van stilte en kilometers afstand weet te overleven en uiteindelijk leidt tot ontroerende zoektocht… Als je dit zo leest, kun je eigenlijk al aanvoelen dat het een mooi verhaal is, en dat is het ook. Meissner beschrijft de vriendschap tussen Elise en Mariko die ondanks dat ze feitelijk onmogelijk is en zo veel hindernissen kent toch zo sterk is, precies zoals we van haar gewend zijn: krachtig en ontroerend tegelijk. En de stukjes over de Elise die met Alzheimer worstelt, zijn heel treffend. Maar verder stelde de roman me, als ik heel eerlijk ben, een beetje teleur. Omdat Elise terugblikt op haar leven, bestaat die min of meer uit een verzameling van herinneringen. Daardoor doet hij wat fragmentarisch aan en worden er soms grote tijdsprongen gemaakt, en daar houd ik niet zo van. En zo waren er nog een paar kleine dingetjes. Maar al ben ik dan niet laaiend enthousiast, ‘Het laatste jaar van de oorlog’ was echt geen straf om te lezen.

Weer een heel mooi boek van deze auteur. Heel knap en inlevend beschreven hoe de hoofdpersoon denkt en handelt in het proces van dementie. Verrassend en leerzaam om te lezen hoe de oorlog wordt beleefd vanuit positie van kinderen die opgroeien in Amerika, maar geen Amerikaanse ouders hebben en daardoor ook niet in Amerika kunnen blijven.
Prachtig en boeiend boek!